In de jaren 80 van de vorige eeuw had ik nog een spaarrekening bij de toenmalige Postbank met opnamekosten. Op een goed moment viel het me op, dat er vrij opneembare spaarrekeningen bestonden die een hogere rente boden, o.a. Roparco. Opnemen zou onherroepelijk (tijdelijk) tot een lager rendement leiden, ik berekende dat het 15 maanden zou duren voordat Roparco de opnamekosten bij de Postbank zou hebben goedgemaakt, maar ik waagde de sprong.
Ik ben er nu nog blij om, want Roparco verhoogde niet lang daarna de rente (wat door de Postbank achterwege werd gelaten). Het effect was dat reeds na 13 maanden mijn opnamekosten door Roparco waren gecompenseerd.
Nooit heb ik daarna nog een spaarrekening geaccepteerd die opnamekosten in rekening brengt, hoewel mijn "spaarhorizon" toch behoorlijk ver ligt.

Mijn bezwaar ziet er ongeveer als volgt uit:
Je legt jezelf een belemmering op om geld op te nemen van je spaarrekening en dus ook om eventueel over te stappen naar een andere bank (-rekening), maar je krijgt in ruil voor die belemmering (vrijwel) niets terug van de bank, hooguit de belofte van een "hogere rente". Maar wat die belofte precies inhoudt staat er zelden bij en al helemaal blijft onvermeld of die "hogere rente" in de toekomst blijft bestaan. Ervan uitgaande dat banken een zo hoog mogelijke winst willen halen leiden opnamekosten op de langere termijn eerder tot een lager rentepercentage dan een hoger, de klant is immers meer belemmerd om weg te gaan dan bij vrij opneembare spaarrekeningen.
Soms bestaat er een regel dat je vrij mag opnemen binnen een maand na een renteverlaging, maar deze regel werkt m.i. eerder een nog lager rentepercentage in de hand. Om niet te vaak de rente te hoeven verlagen zal een bank zich wel tweemaal bedenken voordat het rentepercentage verhoogd wordt.

Zelf zie ik wel een toekomst voor een spaarproduct met opnamekosten, maar dan zou er ook van de zijde van de bank een bindende voorwaarde aan moeten zitten. De bank zou niet de enige mogen zijn die de hoogte van de rentevergoeding bepaalt, de bank zou zichzelf ook een "beperking" moeten opleggen. De bank zou zich bijvoorbeeld kunnen binden aan een bepaald rentepercentage, bv. de ECB-rente en daar een vast percentage opslag op kunnen bieden.

Ik ben reuze benieuwd of er hier op dit forum spaarders zijn, die voordelen zien in een systeem met opnamekosten.
Blijkbaar is er best wel vraag naar dergelijke rekeningen, want ze worden nog steeds aangeboden en geregeld worden er nog nieuwe spaarproducten ontwikkeld die werken met opnamekosten.

Waarom een spaarrekening met opnamekosten? Kan je dan niet beter een deposito nemen met een vaste rente (vaak hoger dan een spaarrekening), waarbij het mogelijk is dat je bij het betalen van een boete alsnog over je geld kan beschikken?

Zelf heb ik ook nog nooit ingezien wat een spaarrekening met opnamekosten voor zin heeft. Als consument ben je hier niet beter af. Zoals in dit oorspronkelijk bericht staat aangegeven ben je na ruim een jaar al beter af op een normale rekening. Sterker nog, als je in het eerste jaar geld nodig hebt dan ben je zelfs meteen slechter af met je opnamekosten. Het is een lokkertje van de banken want zij verdienen hier gewoon meer mee. Eigenlijk een product dat verboden zou moeten worden.

Ik al eerder geschreven, dat een spaarder bij een rekening met opnamekosten, aan de goden is overgeleverd.
Verlaagt de bank namelijk de rente, dan kan men 2 dingen doen:
-de renteverlaging accepteren of
-de kosten slikken om weg te kunnen.

Ik heb er slechte ervaringen mee (ASN Bank).

_________________
Pecunia non olet!

Een rekening met opnamekosten is volgens mij een voorbeeld van een wurgcontract. Pas als je de bank belooft om je geld er minimaal voor een bepaalde tijd te laten staan tegen een afgesproken rente, zou je boete moeten betalen bij te vroege opname, maar niet bij een rekening met variabele rente. Ik kan geen enkele reden verzinnen waarom iemand zoiets zou willen, en ga er ook niet over nadenken want dat is verspilde moeite. Die voorwaarde is er puur om klanten een poot uit te draaien, want ik denk niet dat die rekeningen ontwikkeld worden omdat er vraag naar zou zijn. Ja ik heb ook die optimaalrekening bij ASN genomen, maar alleen omdat je daarmee gratis kon beleggen, en zo viel het één tegen het ander weg, maar ik doe het eeeeecht nooooooit weer.

_________________
<als het glas half leeg is, past er meer bij in dan wanneer het half vol is>

Ik moet ook geen spaarrekening hebben met opnamekosten of de rente moet zo hoog zijn dat dat compenseert, maar dat is niet het geval. Geef mij maar deposito's.

spaarrekening met opname kosten = deposito met variabele rente (voor onbepaalde tijd).
Deze spaarrekening kan mijn inziens alleen uit voor de spaarder, als de bank garandeert dat de rente altijd de hoogste rente (van alle aangeboden spaar en depositorekeningen van die bankinstelling) is + 0,5%, en het opname bedrag niet meer dan 1% boeterente is. Zonder zo'n garantie kan je het geld beter gelijk uitgeven, dan heb je er tenminste nog plezier van.

_________________
De liefde voor geld is een wortel van allerlei schadelijke dingen!

Nooit zal ik een spaarrekening openen met opnamekosten. Het lijkt zo aantrekkelijk, bv. bij Aegon Eigen Stijl sparen. Je draait aan de knopjes met opnamekosten en je ziet je rente omhoog"vliegen". In theorie dan. Want als de basisrente daalt, dalen je opnamekosten niet mee!

In het verleden ook "de fout" gemaakt om een aardig bedrag op de optimaalrekening van ASN te parkeren. Rente oogde toen aantrekkelijk.
Op een gegeven ogenblik werd het renteverschil met andere direct opvraagbare spaarrekeningen en deposito's zo groot (in het nadeel van ASN) dat ik de 1% opnamekosten voor lief heb genomen en de rekening heb opgezegd.

Dat was dus eens maar nooit weer.